این کهکشان مارپیچی جذاب را می‌توان در صورت فلکی خرس بزرگ (دب اکبر) پیدا کرد. NGC 3972 پر ستاره حدود ۶۵ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، به این معنی که نوری که هم اکنون می‌بینیم ۶۵ میلیون سال پیش آن را ترک کرده است، درست زمانی که دایناسورها منقرض شده‌اند.
NGC 3972 شامل رویدادهای مهم زیادی بوده است. در سال ۲۰۱۱ ستاره‌شناسان، انفجار یک ابرنواختر نوع Ia را در این کهکشان مشاهده کردند (که در این تصویر قابل مشاهده نیست). این اشیاء چشمک‌زن همه در یک اندازه روشنایی مساوی، به اوج درخشش خود می‌رسند و به اندازه کافی درخشان هستند که در فواصل خیلی دور هم دیده شوند. NGC 3972 همچنین شامل ستاره‌های تپنده بسیاری به نام متغیرهای Cepheid می‌باشد. این ستارگان روشنایی خود را در مقداری نسبتا نزدیک به درخشندگی ذاتی خود تغییر می‌دهند که آنها را به فانوس‌های کیهانی ایده‌آلی برای اندازه‌گیری فاصله‌های دقیق تا کهکشانهای نسبتا نزدیک تبدیل می‌کند.
ستاره‌شناسان در جستجوی متغیرهای Cepheid در کهکشانهای نزدیک هستند که دارای یک نوع Ia ابرنواختر هم باشند تا بتوانند روشنایی واقعی هر دو نوع ستاره را با هم مقایسه کنند. این اطلاعات روشنایی برای کالیبره کردن درخشندگی ابرنواخترهای نوع Ia در کهکشانهای دورافتاده به کار رفته است تا ستاره‌شناسان بتوانند فاصله‌های کهکشان‌ها را از زمین محاسبه کنند. وقتی ستاره‌شناسان فاصله‌های دقیق کهکشانهای دور و نزدیک را بدانند، می‌توانند میزان گسترش جهان را تعیین و تصحیح کنند.
مترجم : زهرا آقایاری