ابر

این عکس که توسط تلسکوپ از سطح زمین گرفته شده است بخشی از ابر ماژلانی را نشان میدهد که به نام  SMIDGE  نامیده میشود و در عکس بالا به خوبی مشخص گردیده . علاوه بر اینکه موقعیت ابرنواختر NGC248 را نیز به نمایش گذاشته است .  منبع : سایت ناسا 

این نما از پرتوسه تریلیون مایلی به نام HH-47 گواه بر یک الگوی  پرتو افشانی بسیار پیچیده است

این رشته­ های پیچیده­ ی گاز توده شده­ ی درخشان با ظاهری به هم ریخته، در صورت فلکی صلیب شمالی به عنوان بخشی از سحابی پرده در سراسر آسمان سیاره­ ی زمین پخش شده است. خود سحابی پرده یک اثر بزرگ ابرنواختر است که یک ابر در حال رشد از انفجار مرگ یک ستاره عظیم است. به احتمال زیاد نور انفجار ابرنواختر اصلی 5،000 سال پیش به زمین رسیده است. امواج شوک بین ستاره ­ای که در پی این رویداد سهمگین منفجر شده اند، در فضا پیش رفته و مواد بین ستاره ­ای را جاروب کرده و برآشفته می­کنند. رشته­ های درخشان واقعا خیلی شبیه به امواج در یک ورق هستند که…

تیمی از اختر شناسان به رهبری دانشگاه چالمرز برای اولین بار موفق به مشاهده جزییات مربوط به سطح یک ستاره کهنسال با جرمی مشابه خورشید شدند. تصاویر آلما نشان می دهد که این ستاره ای غول پیکر است و قطر آن دو برابر سایز مدار زمین در اطراف خورشید می باشد. اما جو این ستاره تحت تاثیر تلاطم امواج قدرتمند و غیر منتظره قرار گرفته است. این تحقیق در 30 اکتبر 2017 در وبسایت نجوم طبیعت منتشر شد. گروهی از اختر شناسان به رهبری ووتر ولمینگز از دانشگاه فناوری چالمرز از تلسکوپ آلما (آرایه میلیمتری بزرگ یا چند میلیمتری آتاکاما) جهت مشاهده دقیق…

کهکشانهای بسیاری در جهان وجود دارد که گرچه خالی از سکنه هستند ولی مایلند در کنار یکدیگر باشند. به عنوان مثال کهکشان راه شیری بخشی از یک مجموعه بزرگ متشکل از بیش از 50 کهکشان می باشد که به "گروه محلی" معروفند. گروه های کهکشانی همانند این گرد هم می آیند تا گروه های بزرگتری را که خوشه نامیده می شوند، تشکیل دهند که باز هم می تواند جهت تشکیل ابر خوشه های عظیم تجمیع یابند. قلمرو فضایی که کهکشان ما را دربر گرفته و به لوکال ولوم معروف است، منطقه ای است که دارای قطری به شعاع 35 میلیون سال نوری می باشد و چند صد کهکشان شناخته شده در آن…

 این تصویر جدید که توسط تلسکوپ فضایی هابل ناسا / ای اس ای گرفته شده، وجود یک گرداب تاریک را در جو نپتون تایید می کند. تصویر نوری کاملا قابل مشاهده در سمت چپ نشان می دهد که این تیرگی در نزدیکی و زیر یک توده ابر روشن و نیمکره جنوبی این سیاره واقع شده است. این نقاط تیره مساحتی حدود 4800 کیلومتر را دربرگرفته اند. سایر توده های ابری که دارای زاویه بلندی نسبت به افق نیز می باشند را می توان در مناطق استوایی و قطبی این سیاره مشاهده نمود. منبع : spacetelescope مترجم : لاله مومنی

این ابر کیهانی شبیه به کلاه خود جنگی با دنباله­ های بال مانند خود به نام کلاه خود ثور مشهور است. کلاه خود ثور که حدود 30 سال نوری در آسمان گستردگی دارد، حتی برای یک خدای اسکاندیناوی هم اندازه­ ای بزرگ و قهرمانانه دارد. در واقع این کلاه خود بیشتر شبیه یک حباب بین ستاره ­ای است که به صورت بادی سریع از ستارگان روشن در نزدیکی مرکز منطقه آبی رنگ حباب دمیده شده است و ابر مولکولی پیرامون ستاره را تاب می­دهد. این ستاره که یک ستاره ولف-رایه می­باشد، یک ستاره غول پیکر عظیم و بسیار داغ است و گمان می­رود در یک مرحله کوتاه و قبل از…

سحابی تاریک بورلی لیندس 183 در فاصله 325 سال نوری از ما قرار دارد و در بالای صفحه­ ی کهکشان راه شیری ما شناور است. این ابر مولکولی تاریک و گرد و غبار از آنجایی که در طول موج­های نوری، نور ستاره ­ای پشت خود را مخفی می­کند، بدون ستاره به نظر می­رسد. اما کاوش­های مادون قرمز در فواصل دور، توده ­های متراکمی را درون آن آشکار می­سازد که احتمالا ستارگانی هستند که در مراحل اولیه­ ی شکل­ گیری می­باشند، به طوری که مناطق افزایش یافته­ ی ابر، در معرض فروپاشی گرانشی قرار می­گیرند. این سحابی که یکی از نزدیکترین ابرهای مولکولی به ماست، در…

این جرم عجیب کهکشان گونه مانند مخزنی در حال انفجار از ستاره‌های تازه به دنیا آمده است. آتش‌ بازی‌های صورتی در این تصویر که توسط هابل، تلسکوپ فضایی ناسا/آژانس فضایی اروپا گرفته شده است، مناطقی هستند که مانند بیمارستان ، مملو از ستاره‌های تازه به دنیا آمده هستند، که چاشنی آن را یک برخورد عظیم کیهانی چکاند. کهکشان عظیم الجثه‌ای در این تصویر یعنی NGC4490 ، کهکشانی کوچک‌تر در دامنه گرانشی خود دارد که کشش آن را حس می‌کند. در مقایسه با بقیه نیروهای تعاملی (اندرکنش‌های بنیادی)، گرانش به نسبت ضعیف تر است. اما برخلاف این موضوع، گرانش…

این تصویر خیره کننده ­ی جدید که توسط تلسکوپ فضایی هابل NASA / ESA گرفته شده است، ستاره­ ای را در طی مراحل تشکیل در ابر صورت فلکی آفتاب پرست نشان می­دهد. این ستاره ­ی نوباوه جریانهای باریکی از گاز را از قطبهایش پرتاب می­کند – که منجر به ایجاد این جرم آسمانی می­شود که به نام HH 909A شناخته می­شود. این جریان­های خروجی سریع، با گازهای کندتر مجاور برخورد کرده و منطقه را روشن می­کنند. وقتی ستارگان جدید شکل می­گیرند، مواد را از فضای اطراف خود حریصانه جمع می­کنند. یک ستاره­ ی نوجوان آنقدر به تغذیه اشتهای عظیم خود ادامه می­دهد تا…