ابرنواختر

این کهکشان مارپیچی جذاب را می‌توان در صورت فلکی خرس بزرگ (دب اکبر) پیدا کرد. NGC 3972 پر ستاره حدود 65 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، به این معنی که نوری که هم اکنون می‌بینیم 65 میلیون سال پیش آن را ترک کرده است، درست زمانی که دایناسورها منقرض شده‌اند. NGC 3972 شامل رویدادهای مهم زیادی بوده است. در سال 2011 ستاره‌شناسان، انفجار یک ابرنواختر نوع Ia را در این کهکشان مشاهده کردند (که در این تصویر قابل مشاهده نیست). این اشیاء چشمک‌زن همه در یک اندازه روشنایی مساوی، به اوج درخشش خود می‌رسند و به اندازه کافی درخشان هستند که…

آسترال :::  گستره این ابر کیهانی بزرگ و شگرف تقریبا 7 درجه یا معادل 14 قرص ماه کامل در سراسر آسمان سیاره زمین به سمت صورت فلکی آتشدان جنوبی است. با وجود دشواری تصویربرداری، داده های مربوط به این شبح رشته مانند تحت عنوان RCW 114 فهرست شده است. نشر اتم های هیدروژن یونیزه قرمز رنگ آن را می توان در این تصویر تلسکوپی مشاهده کرد. در واقع RCW 114 را بعنوان باقیمانده یک نواختر می شناسند. رشته های وسیع آن در اثر انفجار مرگبار یک ستاره عظیم بوجود آمده که در محیط میان ستاره ای در حال رفت و آمد به این سو و آن سو می باشد. با برآوردهای…

آسترال ::: سحابی خرچنگ اولین بار در فهرست معروف چارلز مسیه از چیزهایی که ستاره دنباله دار نیستند، به نام M1 فهرست شده است.

این عکس که توسط تلسکوپ از سطح زمین گرفته شده است بخشی از ابر ماژلانی را نشان میدهد که به نام  SMIDGE  نامیده میشود و در عکس بالا به خوبی مشخص گردیده . علاوه بر اینکه موقعیت ابرنواختر NGC248 را نیز به نمایش گذاشته است .  منبع : سایت ناسا 

این رشته­ های پیچیده­ ی گاز توده شده­ ی درخشان با ظاهری به هم ریخته، در صورت فلکی صلیب شمالی به عنوان بخشی از سحابی پرده در سراسر آسمان سیاره­ ی زمین پخش شده است. خود سحابی پرده یک اثر بزرگ ابرنواختر است که یک ابر در حال رشد از انفجار مرگ یک ستاره عظیم است. به احتمال زیاد نور انفجار ابرنواختر اصلی 5،000 سال پیش به زمین رسیده است. امواج شوک بین ستاره ­ای که در پی این رویداد سهمگین منفجر شده اند، در فضا پیش رفته و مواد بین ستاره ­ای را جاروب کرده و برآشفته می­کنند. رشته­ های درخشان واقعا خیلی شبیه به امواج در یک ورق هستند که…

ابر ماژلانی بزرگ (LMC) به فاصله نزدیک به 160000 سال نوری یکی از نزدیکترین همراهان کهکشان راه شیری محسوب می شود و همچنین در یکی از بزرگترین و ژرف ترین نواحی شکل گیری ستارگان فعال که در هر نقطه از محدوده کهکشانی ما وجود دارد و سحابی تارنتولا نام گرفته، قرار دارد. این تصویر تلسکوپ فضایی هابل ناسا /  ای اس ای رشته های دراز و عنکبوتی شکل گازهایی را که نام این منطقه برگرفته از آن است و ساختار برانگیزاننده حباب های توده ای را که سحابی لانه زنبوری را شکل میدهد (در سمت چپ پایین)، نشان میدهد. سحابی لانه زنبوری بطور غیر مترقبه توسط…

یک تصویر جدید بسیار زیبا از دو کهکشان درحال برخورد توسط رصد خانه های بزرگ ناسا منتشر شده است. کهکشان های آنتنا (Antenna )که 62 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند، در این تصویر ترکیبی که توسط تلسکوپ فضایی هابل (قهوه ای و طلایی) و رصد خانه پرتو ایکس چاندرا (آبی) و تلسکوپ فضایی اسپیتزر (قرمز) گرفته شده، نشان داده شده است. نام کهکشان آنتنا برگرفته از بازوهای بلند این کهکشان می باشد که در نمایی با زاویه بسیار باز این سیستم قابل مشاهده است. این ویژگی ها توسط نیروهای کششی که در اثر تصادم بوجود آمده اند، ایجاد شده است. این تصادم…

 ستاره­ ای که در میان ابرهای گرد و غبار سمت راست و بالای مرکز تصویر، قابل مشاهده است، G79.29 + 0.46 عظیم است، یکی از کمتر از 100 ستاره­ی متغیر آبی فروزانی (LBVs) که تاکنون در کهکشان ما شناخته شده­ اند. LBV ها پوسته­ های گازی بیرون می ­اندازند و حتی ممکن است در طی 100 سال، جرمی برابر جرم مشتری را از دست بدهند. این ستاره که روشن و آبی است در گرد و غبار پوشیده شده و در نور مرئی قابل مشاهده نیست. اما در این تصویر نگاشته شده ­ی رنگی مادون قرمز که تصاویر گرفته شده توسط تلسکوپ فضایی Spitzer ناسا و کاوشگر پیمایش مادون قرمز میدان…

دسته هایی مانند این تنها باقی مانده های قابل مشاهده از یک ستاره ی راه شیری هستند. در حدود ۷۰۰۰ سال پیش که ستاره به یک ابرنواختر منفجر شد، سحابی پرده را ترک کرد. در آن زمان، ابر انبساط یافته به روشنی یک هلال ماه بود که برای هفته ها برای مردمی که در سحرگاه تاریخ ثبت شده بودند، مرئی باقی می مانند. امروزه باقی مانده های ابرنواختر به نام حلقه ی cygnus هم شناخته می شود که پژمرده شده و اکنون تنها از طریق تلسکوپ کوچکی که مستقیما به طرف نجومی swan (cygnus( قرار دارد، قابل مشاهده است. سحابی پرده باقی مانده از نظر فیزیکی بزرگ است.…

سحابی اسم لاتین برای "ابر" است، بنابراین کلمه ای است در ستاره شناسی که برای نام گذاری ابرهای بزرگ در فضا استفاده می شود.  توجه کنید که در گذشته از آن برای توصیف هر شیئی محو در آسمان استفاده می شده، بنابراین در کتاب های قدیمی تر، قبل از 1980، یک کهکشان را هم به نام سحابی می شناختند، اما امروزه اینگونه نیست.  سحابی می تواند به چند صورت باشد. ابرهای بزرگ مولکولی معمول ترین آنان هستند اما کمتر به آنها توجه شده است. چرا که، با اندازه ای بزرگ و ابرهایی تیره و سرد متشکل از گاز و غبار، زیاد جالب به نظر نمی رسند. یک مثال از آن می…