کهکشان زایش ستاره ای NGC 1569
این تصویر که توسط تلسکوپ فضایی هابل ناسا / ESA گرفته شده است، هسته درخشان یکی از فعالترین کهکشانها در مجاورت ما را نشان میدهد. پهنای کل هسته 5000 سال نوری است. این کهکشان که NGC 1569 نامیده میشود، با نور میلیونها ستاره ی جوان تازه شکل گرفته میدرخشد. NGC 1569 با سرعت 100 برابر سریعتر از سرعت مشاهده شده در کهکشان راه شیری، ستاره به بیرون پرتاب میکند. این روند دیوانه وار تقریبا در 100 میلیون سال گذشته مستمر بوده است.
مرکز هسته ی این کهکشان، مجموعه ای از سه خوشه ی ستاره ای غول پیکر است که هر یک بیش از یک میلیون ستاره در خود دارند. (دو تا از خوشه ها بسیار نزدیک به هم هستند به طوری که به صورت یک مجموعه دیده میشوند) این خوشه ها در یک حفره مرکزی بزرگ قرار دارند. گاز درون حفره توسط انبوه ستارگان عظیم و جوانی که مانند ابرنواخترها منفجر شدهاند، به بیرون رانده میشود. این انفجارها موجب پرتاب یک جریان شدید گازی و ذراتی میگردد که ساختارهای گازی غول پیکر را تشکیل میدهد. پهنای ساختار ایجاد شده در سمت راست پایین، حدود 3700 سال نوری است.
حبابهای گازی عظیم، مانند دو حباب سمت چپ، مانند جزایر شناور هستند. گستردگی بزرگترین حباب، در حدود 378 سال نوری و کوچکترین آنها 119 سال نوری است. آنها به وسیله ی تابش ستارگان روشن و جوان درون خود روشن میشوند. بعضی از این ستاره ها به وسیله ی پیله های گازی خود به نقطه اوج خود میرسند.
بزرگترین و درخشانترین اشیاء اطراف هسته، ستارگان پراکنده در سرتاسر کهکشان راه شیری ما هستند. در مقابل، هزاران نقطه سفید کوچک در تصویر، ستاره های درون هاله ی NGC 1569 هستند. این کهکشان در فاصله ی 11 میلیون سال نوری از زمین است.
بررسی جدید NGC 1569 نشان میدهد که فاصلهی آن از زمین، یک نیم و نیم برابر بیشتر از آن است که اخترشناسان قبلا تصور میکردند. این فاصله اضافی، کهکشان را در وسط یک گروه شامل حدودا 10 کهکشان متمرکز شده در کهکشان مارپیچی IC 342 قرار میدهد. تعاملهای گرانشی در میان کهکشانهای گروه ممکن است منجر به فشرده سازی گاز در NGC 1569 و تحریک زایش ستارهای شود.
دوربین میدان گسترده ی شماره 2 سیاره ای هابل و دوربین پیشرفته برای نقشه برداری، مشاهدات خود را از NGC 1569 را در سپتامبر 1999، نوامبر 2006 و ژانویه 2007 ثبت کردند.
مترجم : زهرا آقایاری