ستاره شناسان میتوانند از تلسکوپ فضایی هابل برای دیدن کهکشانهای نزدیک لبه قابل مشاهده جهان (منطقه ای از فضا که نور 13/77 میلیارد سال پیش آن، شانس رسیدن به ما را داشته است) استفاده کنند. ستاره شناسان با بررسی منطقه بسیار کوچکی از آسمان، شمارش تعداد کهکشانهای قابل مشاهده جهان در آن منطقه خاص و سپس ضرب کردن آن تعداد برای محاسبه ی تمام مناطق آسمان، تعداد کهکشانها را در جهان برآورد میکنند. بهترین برآورد متعلق به یک بررسی در سال 1999، این تعداد را در حدود 125 میلیارد کهکشان اعلام کرد، اما بررسی دیگری در سال 2013 نشان داد که 225 میلیارد کهکشان در جهان قابل مشاهده وجود دارد.
مهم است که بدانیم تعداد کهکشانهای جهان در دهه گذشته دو برابر نشده است، بلکه این برآوردها نشاندهنده تعداد کهکشانهایی است که ما میتوانیم بنا به قدرت تلسکوپهای فعلی، زمان مشاهده و طول موج نوری که مشاهده میکنیم، پیدا کنیم. اگر تلسکوپهای بزرگتر و زمان بیشتری برای مشاهده داشتیم، میتوانستیم کهکشانهای کم نور را نیز تشخیص دهیم. به دلیل سن محدود جهان، حتی با قویترین تلسکوپهایی که میتوانیم بسازیم، در نهایت میتوانیم شمارش کهکشانهای جهان قابل مشاهده را تمام کنیم.
شمارش کهکشانهای موجود در جهان از روی هاله ماده تاریک آنها
هیچ محدودیت سختگیرانه ای برای کمترین تعداد ستاره هایی که میتوانند یک کهکشان را تشکیل دهند وجود ندارد (در کهکشانهای کوتوله ممکن است یک هزار ستاره وجود داشته باشد، در حالی که خوشه های ستاره ای که کهکشانها را دور میزنند میتوانند بیش از یک میلیون ستاره داشته باشند). تفاوت بین آنها در هاله های ماده تاریک است: کهکشان ها و کهکشانهای کوتوله، هاله ماده تاریک دارند اما خوشه های ستاره ای ندارند.
هنری فرگوسن (موسسه علوم تلسکوپ فضایی) توضیح میدهد برای تخمین تعداد کهکشانهایی که از لحاظ نظری میتوانیم مشاهده کنیم، باید تعداد هاله های ماده تاریک در جهان قابل مشاهده و اینکه هر هاله با یک جرم خاص با چه احتمالی ممکن است ستاره ها را شکل دهد، بدانیم. در حال حاضر هیچ توافقی روی این مقادیر وجود ندارد، اما برآورد جمعیت کهکشانی با این روش، میتواند منجر به تعداد بسیار بیشتری از 225 میلیارد شود.
منبع : SKY & TELESCOPE
مترجم : زهرا یاری