اتمسفر خارجی خورشید، هاله بسیار داغ و منبع بادهای خورشیدی است، یک جریان ثابت برونی از ذره‌های باردار خورشیدی . این ذرات به اندازه‌ای انرژی دارند که هلیوسیپر (حباب میدان مغناطیسی خورشید) را پر کنند که این فضا به راحتی از مدار پلوتو هم می‌گذرد . با گذر این ذرات از مدار زمین، به راحتی سرعتی معادل 400 کیلومتر بر ثانیه پیدا می‌کنند. درست است که خورشید در لحظه میلیون‌ها تن از جرم خود را از دست میدهد، اما باز هم به نسبت کل جرمش چیزی از دست نمی‌دهد.
بادهای خورشیدی تقریباً از تعداد مساوی پروتون‌ها و نوترون‌ها تشکیل شده‌اند که چند ذره یون سنگین‌تر نیز به همراه دارند. ذرات بر فراز حفره‌های هاله داغ بیشترین سرعت را دارند، مناطق نزدیک به قطب‌های خورشید که میدان‌های مغناطیسی “باز” دارند که به مواد اجازه می‌دهند راحت‌تر در فضا جریان داشته باشند. این ذره‌ها نزدیک به کمربند استوایی خورشید حرکت آهسته‌تری دارند، چون در این نواحی نوار میدان مغناطیسی بر روی خودشان بر می‌گردند و مواد را به دام می‌اندازند.
میدان مغناطیسی زمین، سیاره ما را نجات داده است، با شکل دادن به گودالی نامرئی در بادهای خورشیدی که به ” سپهر مغناطیسی ” معروف است و فشار بادهای خورشیدی بر میدان مغناطیسی، سپهر مغناطیسی در سمت رو به خورشید فشرده‌تر شده اما در قسمت پشت آن دنباله دار میگردد .
اما هر از گاهی ذرات خورشیدی راهی برای نفوذ از میان این سپهر حیاتی پیدا می‌کنند تا درمسیری مارپیچی در امتداد نوار میدان مغناطیسی به سمت قطب‌های زمین برسند که در آن جا با ذرات اتمسفر خارجی زمین واکنش نشان می‌دهند و پدید‌ه بسیار زیبایی به نام ” شفق ” را برای لذت دیدگان ما به وجود بیاورند.
مترجم : علی حبیبی